Na een vliegreis van totaal 11 uur landde ik op 10 augustus in Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. Het land van de zandheuvels en steppes. Ik was door BMW AG uitgenodigd om deel te nemen aan Follow the trails van de GS Trophy. Samen met 24 andere deelnemende dealers uit onder andere Spanje, Engeland, Amerika en Rusland. Deze uitnodiging had ik te danken aan het feit dat Motorplaza dit jaar de beste prestatie had geleverd op een verkooponderdeel. Het was het begin van een geweldig avontuur dat ik mijn hele leven niet meer zal vergeten.

Ik mocht rijden op een 1200 GS met nummer 130 en voorzien van de Chinese vlag. Deze GS was de officiële motor van het Chinese team en was dus ook gebruikt in de daadwerkelijke GS Trophy. Natuurlijk had ik het liefste onder de Nederlandse vlag gereden maar ons land doet vanwege de hoge kosten niet mee aan deze wedstrijd.

Gehuld in een rallypak, GS helm, crosslaarzen, een complete bodyprotector en het nodige coolmax ondergoed verscheen ik de eerste ochtend rond acht uur aan de start. Ik was helemaal gereed voor de reis van 2200 kilometer waarvan maar liefst 90% off road was. De deelnemende BMW dealers werden in vier groepjes verdeeld. Er werd ons nog maar eens op het hart gedrukt dat het ‘not a race‘ was. Dit bleek iets later maar al te waar te zijn.

Enthousiast vertrok ik met mijn groep en na een paar kilometer aan asfalt reden we de eerste gravelpaden op. Mijn voorrijder, een instructeur uit Zuid-Afrika, gaf de te rijden lijnen aan. Op dat moment drong het tot me door hoe immens groot het land is. Overal waar je kijkt zie je uitstrekkende hoogvlaktes. Daarnaast ligt het land ver van de zee en heerst er daardoor een extreem landklimaat. Het land is drie keer zo groot als Duitsland en er leven drie miljoen mensen.

Na een uurtje te hebben gestaan op de steps werd voor het eerst duidelijk hoe gevaarlijk deze reis was. In de groep die voor ons reed was een valpartij. Degene die was gevallen was zeer ongelukkig terechtgekomen en had een sleutelbeenbreuk. Einde trip.

Ondertussen was er in de groep waarin ik reed ook al iemand een paar keer gevallen. Na een snelle diagnose kreeg deze persoon te horen dat de organisatie verdere deelname onverantwoord vond. Hij moest stoppen met de reis en zijn motor kwam vervolgens achter ons aan in een volgwagen. Er waren overigens diverse volgwagens. Dit waren 4x4 busjes waar bijvoorbeeld onze bagage, reservemotoren en onderdelen in zaten. Ook was er een volgwagen met een dokter, een tolk en helpers.

De trip was dus 2200 kilometer. We reden ongeveer 350 kilometer per dag en dat zes dagen lang. De algemene planning was om rond acht uur in de ochtend te vertrekken en rond hetzelfde tijdstip in de avond het volgende kamp te bereiken. Om twaalf uur per dag, zes dagen achter elkaar op je motor te zitten in dit gebied en deze condities is een echte uitputtingsslag. We sliepen met zijn allen in Yurts, een Mongoolse tent.

In de middag begon het te regenen en de paden werden glad. Er ontstonden steeds meer valpartijen en ik moest er zelf ook aan geloven. Op ongeveer één kilometer van de eerste overnachtingsplaats reed ik door een gebied wat onbegaanbaar was. Op een afstand van 100 meter kwam ik drie keer ten val. Het waren echter geen ernstige valpartijen en daardoor kwam ik er goed vanaf met alleen een paar blauwe plekken. Ik was best tevreden over mijn eerste dag van dit avontuur. Eenmaal aangekomen in het kamp ging ik gelijk naar mijn yurt, douchen, eten en daarna naar bed. De volgende ochtend wachtte om zeven uur het ontbijt.

Toen ik de volgende ochtend aan het ontbijt zat bleek dat ’s nachts de regen met bakken uit de lucht was gekomen. Het hele landschap was veranderd in een grote modderbende. De organisatie was verplicht om voor de tweede dag de route te wijzigen en reden we deels over het zeer slechte asfalt in Mongolië. Deze tweede dag kwam ik zonder problemen door.

De derde dag reden we door een nationaal park met gevaarlijke afgronden, steile hellingen en modder- en zandpaden waar tot en met je velg in wegzakte. Dit was voor mij een zware dag, ook al had ik geen enkele valpartij. Mijn groep kwam rond acht uur in de avond aan in het kamp en ik sliep voordat ik het kussen zag.

Op dag drie reden we door de Gobi woestijn. Door de regenval van de laatste twee weken is de zandkleur veranderd in een groene steppe. Het ruikt naar de geur als je in de Noordoostpolder bent als de uien bijna klaar zijn. Ik begreep van onze tolk dat het hier gaat om de wilde ui. In Mongolië wordt dit het witte bier genoemd. Als je ervan eet dan word je een beetje dronken. Onderweg door de Gobi woestijn zien we heel veel schapen, geiten, paarden en een aantal koeien. Met een snelheid van ongeveer 100 kilometer per uur vliegen we over de steppes. Rond zeven uur in de avond komen we aan bij ons kamp.

Op de vierde dag trokken we verder de Gobi woestijn in. Tijdens deze ochtend werd ik aangewezen om als laatste man te rijden. We zouden weer tientallen aan kilometers steppe voor de wielen krijgen. Op een gegeven moment reden we via rivierbeddingen met bergen aan weerszijden door een schitterend landschap. Voor mij reden twee Duitsers die wat moeite hadden met de ondergrond. Regelmatig moest ik hen weer in het zadel helpen.

Dat het van levensbelang is om goed te kijken waar je naar toe rijdt heb ik onze instructeurs honderden keren horen zeggen. Op een gegeven moment rijdt de degene die voor mij rijdt niet de goede lijn. Ik zie dat hij met motor en al in een soort greppel van wel anderhalve meter terechtkomt. Meteen zie ik dat de bestuurder oké is en ik rijd door om de voorste rijder te waarschuwen. Met zijn allen krijgen we de motor er weer uit zonder noemenswaardige schade. Die dag gebeuren er voor mij nog diverse valpartijen maar gelukkig zonder zwaar letsel aan motor of bestuurder.

De vijfde dag realiseer ik mij dat het nog twee hele zware dagen gaan worden. Het is dan ook bloedheet. De temperaturen lopen op tot soms wel 39 graden. Ik drink vijf tot zes liter water per dag en de eerste mensen beginnen diarree te krijgen. Tijdens deze ochtend zie ik dat mijn voorligger weinig lucht in de band heeft. Eén van de rijders heeft een kleine compressor bij zich waarmee we de band op peil kunnen houden. Via de satelliettelefoon waarschuwen we een volgauto dat er een wiel gewisseld moet worden.

Als je in de woestijn rijdt, met zand zover je kan kijken, heb je aanknopingspunten nodig als je ergens wilt afspreken. Onze volgauto geeft aan dat hij stopt bij een dode kameel en na een half uurtje zien we de auto in de nabijheid van een dode kameel staan. Na het wisselen van het wiel, laat ik de anderen even vooruit gaan om niet in het stof van de voorliggers te rijden. Nadat de groep al een kilometer weg is, vertrek ik ook. Via een paar zandpaden kwamen we weer op de groene steppes. De instructeur had tijdens de briefing in de ochtend verteld dat we op de steppes niet achter elkaar hoefden te blijven rijden omdat je anders te lang in het stof van je voorligger rijdt.

Op een gegeven moment besluit ik meer gas te geven en eigenlijk een stuk steppe schuin over te steken. Met een gangetje van dik honderd kilometer per uur hoor ik de stenen tegen de bodemplaat kletsen. Na een tijdje nader ik de groep al redelijk dichtbij. Plotseling verschijnt er een vier meter brede sloot voor me. Remmen kan ik niet meer. Ik rij de halve meter diepe sloot in, besluit meer gas te geven en rij vervolgens de sloot weer uit. Maar voordat ik op adem kon komen verschijnt er weer een sloot voor me. Deze is minder breed en ik besluit wederom meer gas te geven en zeg tegen mezelf: ‘Stuur vasthouden en vooruit kijken!’.

Ik word gelanceerd en spring bijna over de sloot. Het voorwiel komt eroverheen, vervolgens klap ik met mijn helm op het windscherm. Bijna gelijktijdig komt de achterkant van de motor omhoog en klapt mij tegen de kont. Op datzelfde moment voel ik mijn onderste rugwervel ongeveer tussen mijn oren. Het werd me even zwart voor de ogen, heb een behoorlijke zere rug maar ik zit er nog op en rij de groep tegemoet. Een Duitser die achter mij reed zag het allemaal gebeuren. Hij zei tegen me dat hij een motor zag waaraan ik aan het stuur hing met mijn benen boven mijn hoofd.

Wat ik tijdens de briefing deze dag in de ochtend niet had meegekregen was dat als je diverse sporen op de steppe ziet die op een gegeven moment bij elkaar komen, dan houdt dat in dat dat de enige doorgang is. Nou, dat vergeet ik dus nooit meer. Na een paar uur verdween de pijn.

Door de aanhoudende regen van de laatste dagen en de daaropvolgende brandende zon zijn de paden die door auto’s gebruikt worden veranderd in paden waar je bijzonder goed moet anticiperen omdat de opgedroogde sporen zo hard zijn geworden als beton. Hier eindigde dan ook voor één van de deelnemers de trip. Deze zeer ervaren rijder kwam ten val en beschadigde zijn hoofd en heup zodanig dat hij niet meer verder kon. Rond acht uur in de avond kwamen we bij het kamp aan.

Tijdens de briefing gedurende de laatste en zesde dag werd ons verteld dat de organisatie de route voor een groot gedeelte over de weg wilde laten gaan. Van de 24 deelnemers reden er namelijk nog maar 18 en ze wilden niet nog meer afvallers. Ik was blij met deze beslissing want ik merkte de dag ervoor al dat mijn concentratietank op reserve reed. Nou moet ik zeggen dat het rijden op de weg daar ook compleet anders was dan wat we in Nederland gewend zijn. Het asfalt bevat gaten waar makkelijk het voorwiel van een GS in verdwijnt.

Rond zes uur ’s avonds kwamen we aan bij het kamp waar we de eerste dag begonnen waren. Dit was een bijzonder moment. Ik had de reis zonder schade doorstaan, I did it. Terugblikkend kijk ik terug op een schitterende reis. Het is een avontuur geweest met indrukken die ik nooit meer zal vergeten. Daarnaast heb ik vele contacten opgedaan vanuit landen in de hele wereld. Het enige dat jammer was waren de uitvallers. Vooral Alex. Hij is geopereerd in Mongolië en mocht nog niet naar huis toen wij allen vertrokken.

Als motorliefhebber kan ik u verzekeren dat ik deze reis nooit meer zal vergeten. Mijn dank gaat uit naar BMW. Zij hebben deze onvergetelijke reis voor mij mogelijk gemaakt. Maar ook aan u, mijn klant. Ik wil u bedanken voor het vertrouwen dat u heeft in de service van Motorplaza. Samen met u delen wij de passie voor motoren!

Bekijk de video hieronder om Follow the trails te beleven. Zin om het BMW motorgevoel in het echt te beleven? Bekijk onze motoren en beeld het avontuur lokaal in de natuur.